بعضی وقتها میخواهی یک نفر پیشت باشت ،پیشت بماند، همان یک نفر،مهم نیست دیروز با هم بوده اید یا همین پنج دیقه پیش،یا یک سال پیش،بعضی وقتها فقط با همان یک نفر حالت خوب میشود...
به گمانم آدم وقتایی که پیش دوستاشه،دوستای خوبش،از اون واقعی ها،فقط اونموقعست که کاملا خودشه،بدون نگرانی ،بدون استرس از قضاوت شدن وقتی تصمیم های اشتباه میگیری،یا وقتی زیادی احساساتی میشی،
وقتی حرف های مسخره میزنی ،یا حرکتای غیر عادی میکنی خودتی و اهمیت نمیدی بقیه چه فکری میکنم،چون میدونی میشناسنت.این اهمیت نداشتنه خاصی که وسط کاراتون هست ،فارغ از هر جور نگرانی که همه چیو فوق العاده لذت بخش میکنه و روحیت رو برمیگردونه.
مجبور نیستی دهنت و ببندی و نگران باشی از فلان حرفم برداشته اشتباه میشه ،این حرکتم ناشایسته و مناسبه و این مکان نیست و باعث سوتفاهم میشه، کاملا کاملا به طور ارام و اسوده ای خودتی، از مزیت های دوسته خوبه که میتونی دلخوری ها غر غر هاتو ببری پیشش و نگران نباشی 'مردم از ادمای غمگین خوششون نمیاد' چون اهمیتی نمیده و اگه زیادی غر بزنی میزنه تو دهنت:))
بیشتر از سیگار بیشتر از هر چیز دیگه ای دوستته که میتونه باعث بشه فراموش کنی یا یاد بگیری، یا حتا فراموش نکنی.
وقتی فقدان این روابط اذیتت میکنه و نمیدونی وقتی سرت درد میکنه و اعصابت داغونه کجا و بری و چطوری خودت باشی و چجوری این بار و تخلیه کنی قدرشونو میدونی.
